Свобода быть тем, кем захочешь — величайшее достижение человечества (цивилизованной его части, по крайней мере) к началу XXI века, но вместе с тем — источник бесконечной головной боли для него же. Вседозволенность и терпимость изо дня в день порождает миллионы людей, полагающих, что быть невоспитанной или попросту безнравственной личностью это их священное право, которое никто не может у них отнять. Так оно может быть и есть, но если к середине своей жизни вы не хотите окончательно превратиться в социального изгоя, общения с которым избегают даже родственники, то рано или поздно вам придётся сделать выбор между саморазвитием и «быть самим собой».

И еще одно неопровержимое явление 21 века,это рост популяций "диванных экспертов".С появлением интернета с каждым годом в просторах всемирной сети становится все больше "экспертов" и "специалистов" в различных отраслях. Это автомобильные, спортивные, игровые форумы, политика, религия и т.д. всех перечислять смысла нет. Естественно речь идет о самых что ни есть профессионалах своего дела это "Диванные эксперты", волна которых не смогла не затронуть и появление их здесь.
Давайте разберемся кто они такие эти "Диванные эксперты"? Прежде всего это субъект, который мнит себя сведующим во всех делах, не являясь даже специалистом в рассматриваемой области. Иными словами, дилетант. Данный субъект уверен в своей правоте и в то же время убеждён в том, что все остальные не правы, обличие, якобы, новых негативных фактов в отношении рассматриваемого объекта или субъекта и на основе этого формирование умозаключения, что рассматриваемый объект или субъект обладает настолько отрицательными характеристиками, что заслуживает отстранения от выполняемых им обязанностей, функций и прочее.
При этом лишь "диванный эксперт" знает, кто или что и как должен поступать в этой жизни. При этом обязательное нахождение данного "эксперта" у компьютера с наличием Интернета, откуда он черпает скандальные (в том числе и непроверенные) факты и только на их основе формирует собственную концепцию у до белого коления будет ее доказывать.
"Диванный эксперт" страдает искажением сознания, а в психологии это называется эффект Даннинга Крюгера.

Что я хотел сказать данным постом,ну то, что они были, есть и будут всегда, думаю в этом ни у кого сомнений нет. Хочется просто, чтобы прежде чем, что-то написать тысячу раз подумали, знаешь ты это или нет, ориентируешься ли ты в этой сфере или нет, ведь как правило менее компетентные люди в целом имеют более высокое мнение о собственных способностях, чем это свойственно людям компетентным, которые к тому же склонны предполагать, что окружающие оценивают их способности так же низко, как и они сами.
Всем удачи!

В 2017 году Huawei, подобно урагану, ворвалась в топ-3 крупнейших производителей смартфонов, а во втором квартале сумела обойти Apple и занять второе место по количеству проданных смартфонов в Центральной и Восточной Европе. Сегодня у нас в редакции два устройства от китайского гиганта. Первый – Mate10 Lite, а второй – флагманский Mate10 Pro. И эти смартфоны, действительно, достойны внимания. Впрочем, я забегаю вперед.

Прежде чем мы начнем, небольшая предыстория. Предыстория о компании, которая, как я уже выразился, «ворвалась» на смартфонный Олимп. В чем секрет такой прыти? Почему именно Huawei? Ответ будет вполне очевидным – это результат большого труда, это тот пример, когда инвестиции в исследования и разработки эффективны, а компания имеет четкую выверенную стратегию. Достаточно сказать, что за последние 10 лет компания вложила более 240 млрд юаней (около 37 млрд долларов США) в НИОКР. При этом целая армия – почти 79000 сотрудников Huawei вовлечены в эту деятельность. Это почти 45% от всего штата. У компании 8 центров R&D за пределами Китая – в США, Канаде, Швеции, Германии, Италии, России и Индии, где работает более 17000 специалистов. Более того, Huawei основала 16 исследовательских и 36 совместных инновационных центров по всему миру с целью привлечения талантов. Помимо смартфонов, компания фокусируется на исследованиях и разработках в области серверов нового поколения, облачных вычислений и смарт-решений. Традиционно сильна компания и в телекоммуникационной отрасли. Кстати, только в 2016 году компании Huawei было выдано 54742 патента в Китае и за его пределами.

Читать далее

Запись прямого эфира. Смотрим те, кто хочет жить в жизни своей мечтыhttps://alenareichertblog.com - мой сайт, где вы можете принять участие в игре 8 шагов к мечте.

Политика определяет отношения с другими субъектами политических интересов (государств, корпораций, во всех сферах взаимоотношений). Основу политики отражает конституция или генеральное планирование крупных организаций со сложной иерархией и многопрофильной разветвлённой структурой. Политика внешних и внутренних отношений взаимосвязаны и отражают основы самоорганизации и управления.                         Итак, проще говоря, политика – это то, как мы живем во всех смыслах этого слова.

Наш главный враг – апатия и безразличие

Апатия - слово греческое, в переводе на русский означает "бесстрастность", отсутствие страстного отношения к предмету. В словарях пишут, что апатия бывает временной, длительной. А бесстрастность не может быть длительной, это - свойство человека. Думаю, оно относится к ментальным характеристикам для целых этносов.

Кто виноват в том, что сейчас происходит? Мы с Вами. Да да, мы. Нам внушили, что мы ничего не решаем, что выбора нет, а мы безропотно согласились, как рабы. А между тем, какие-то 30% решают нашу судьбу, выбирают нам людей, которые регулируют все аспекты нашей жизни. Разве это правильно? Конечно нет!

– А насколько политическое участие граждан является важным для современного общества?

– Чтобы ответить на этот вопрос, вначале необходимо определиться с тем, что такое политическое участие. Это не умозрительный, а практический уровень включенности индивида в политическую жизнь страны. Это и действия по делегированию полномочий (электоральное поведение), и активистская деятельность, направленная на поддержку кандидатов и партий во время избирательных кампаний, и посещение митингов и демонстраций, и участие в деятельности партий, движений, групп по интересам.

При этом важно разделять гражданское и политическое участие. Одной из важнейших форм гражданского участия являются разнообразные гражданские инициативы.

Причем это имеет особую значимость при решении локальных проблем (например, в таких сферах, как здравоохранение, охрана окружающей среды и др.), к рассмотрению которых политики и государственные чиновники иногда подходят, не имея детальной информации и не чувствуя конфликт «изнутри». Политическое же участие свидетельствует о большем уровне заинтересованности человека в том, чтобы влиять именно на реализуемую в стране политику.

Почему мы можем и должны предъявлять претензии к власти?

А все очень просто – мы их содержим на наши налоги. Ведь мы же предъявляем претензии в магазине за плохой товар или услугу? Тут тоже самое.

– Какие аргументы приводятся в пользу широкого политического участия?

– Это индикатор того, насколько политическая система отвечает запросам и интересам рядовых граждан.

Эффективность управления повышается за счет того, что участие граждан минимизирует такие явления, как злоупотребление властью, бюрократизация чиновничества, отрыв депутатов от народа…

«Ана тілі – халықтың өткен ұрпағын, қазіргі және келешек ұрпағын тарихи бір тұтастық, мызғымас бірлік, ажырамас туыстық, жағдайда мәңгілік біріктіретін сенімді құрал. Ана тіліміз арқылы ғана біз халқымызды, Отанымызды танып білеміз, халық рухының сарқылмас бастауыда сонда жатыр. Ел-жұртымызды, туған жерімізді оның өзен-көлдерін,оның бораны мен нажағайын ана тіліміз арқылы ғана қабылдап, соларға деген перзенттік махаббатымызды ана тіліміз арқылы жеткіземіз»- деп педагог К.Д.Ушинский айтқандай тіліміз еліміздің тірегі мен жүрегі. Қазақ халқы ұлт болып қалыптасқалы бері, қазақ тілі өмір сүріп келеді. Тілдің иесі – кешегі қазақ, бүгінгі қазақ және болашақтағы қазақ. Тілдің ғұмыры уақыт тәрізді мәңгілік. Тіл -  халықтың мәңгілік халық болып қалуының айғағы. Тіл – өткеннің ұрпаққа қалдырған аманаты, бүгінгі күннің абыройы, ертеңгі күннің кепілі. Ата Заңда  «Мемлекеттік тіл – қазақ тілі» деп анық та айқын жазылған.

XX ғасырдың басында  ғұлама-ғалым  Ахмет Байтұрсынұлы «Ұлттың жоғалуына себеп болатын нәрсенің ең қуаттысы – тіл, сөзі жоғалған ұлттың өзі де жоғалады»  деп еді. Туған тіліміз – халқымыздың кешегі жүріп өткен жолын, бүгінгі жалғасқан ғұмырының ертеңге апарар мүддесін бейнелейтін ең басты қазынамыз, әйтсе де біздер оны құрметтеп, қолдап, аялау керектігі жөнінде көп ой толғаған емеспіз.

Еліміз тәуелсіздік жолының жиырма бесінші жылына қадам басқан тарихи шақта, басқа елдермен иығын тең тіресер кезеңде мені тіліміздің қазіргі жайы толғандырады. Әсіресе, жастар, өкінішке орай, ана тіліне менсінбей қарауға әуес. Бүгін біздің ортада неге ана тілін білмейтіндер көбейді ? Көшеде жүрген екі қазақтың бірі орыс тілінде сөйлейді, дүкенде де, қоғамдық орындарда жүрсек те көретініміз - сол. Жасы да, кәрісі де тілін бұрап орыс тілінде сөйлеп жатқаны. Өз ана тілінде ойын жеткізуге не себептен үйренуге тырыспайтыны мен үшін түсініксіз. Осылай тізе берсең қазақ тілінің бүгінгі жайы, ақын тілімен айтқанда, « мың өліп, мың тірілген»  қазақ ұлтының дәл өзі сияқты.

Белгілі ғұлама Махмұд Қашқари «Тәрбие басы – тіл» деп көрсетеді. Жалпы, қай тәрбиенің де бастауы отбасынан басталатыны рас, патриоттық сезім де отбасынан қалыптасады. Тіл туралы айтылғандардың бәрі желге ұшып, қоқысқа айналмасын десе, әр қазақ өз шаңырағында ағарту ісімен айналысса нұр үстіне нұр болар еді. Сонда ғана әр адамның санасында ұлттық намыс, патриоттық жігер оянар еді. Сөйтіп, ол да ана тілін қадірлеуге, сыйлауға, ұмытпауға, патриоттық сезімнің оянуына ат салысар еді. «Қазақстанның болашағы қазақ тілінде. Тілсіз ұлт болмайды. Өз тілімізді сақтау, өз тілімізді құрметтеу отаншылдық рухты оятуға қызмет етеді. Әрі ол-  ата-баба алдындағы ұлы парызымыз да» деп  Елбасы Нұрсұлтан Назарбаев айтқандай, мемлекеттік тілдің мәртебесін асқақтатып, оның қолданылу аясын кеңейтуге, дамытуға ат салысу, сонымен қатар білім ордаларынан бастау алуы тиіс. Адам баласы тек қана білім арқылы дүниенің құпия сырын ашады. Білімнен тағылым алып, болашағын болжап, келешегіне бағыт белгілейді. Білім алдымен тіл арқылы игеріледі. «Тіл бесікте бекиді, үйде қалыптасады , бойға ұялайды, шаңырақта шыңдалады, мектепте дамиды, сөйлегенде жетіледі, жазғанда қалыптасады» деген Асылы Османованың сөзімен толық келісемін.

Ана тілі -  ар өлшемі. Олай болса, тілді шұбарлау – арды шұбарлау, көңіл тұнығын майлау. Ең жақсы адам – ана тілін құрметтеген адам. Бұл сенің басқа тілді меңгеруіңе бөгет болмайды, қайта сені адамгершілікке, шын патриот болуға жетелейді. Ана тілдің терең  иірімдеріне бойлай білу -  саналы адам болғысы келетін жас адамның бірінші парызы. Ол – туған жеріңді, еліңді, сүйікті Отаныңды сүйе білу деген сөз.

Қазір Елбасымыз үш тілді білуді міндеттеп отыр. Сондықтан мен өз замандастармыды «өзге тілдің бәрін біл, өз тіліңді құрметте» деп ақын Қадір Мырзалиев айтқандай, басқа тілді біле отырып, ең алдымен өз ана тілімізді құрметтеуге шақырамын және бәріне:

Мейлі, сен көп тілді біл «қой» демес ем!

Пушкин, Байрон, Шекспир, Гейнеге сен.

Бірақ сені қазақ деп айта алмаймын

Туған ана тіліңде  сөйлемесең, - дегім келеді.

Қазақтың салқын сахарысында « Малым - жанымның садағасы  жаным – арымның садағасы» деп елі мен жері үшін етігімен қан кешіп жүріп, туған халқының ұлттық құндылықтарын, салт-дәстүрі мен тілін сонау қиын-қыстау кездерде жанұшыра, қызғыштай қорыған, бастары құлдықтың ноқтасына сыймай кеткен арыстарымыз аз емес. Ресей империясына одан болған замандарда қазақтың қаймағы бұзылмаған ана тілінің саф алтындай бай құндылықтары сарқыла бастады. Ол кездерде ұлт туралы, дәстүр туралы, тіл туралы ой толғау «ескіліктің, ұлтшылдықтың» белгісіндей, өзіне –өзі қол жұмсаумен бірдей еді. Бірақ, жанын шүберекке түйіп, ұлтының баға жетпес байлығынан айырылып бара жатқанын біле, көре тұрып үндемей қалуын болашақ ұрпақтың алдында ар санаған, оны айтып қалу өзінің басты парызы екендігін сезіне отырып, бар дауысымен жар салып, шындықты жеткізген батыр, ержүрек арыстарымыз да болды. Оларды мен Алаш арыстарының рухани мұрагерлері деп білемін. Солардың бірі де бірегейі Бауыржан атамыз болатын. 1944 жылы Бауыржан батырдың Қазақстан Компартиясы Орталық Комитетінің хатшысы Әбдіхалықовқа жазып, жолдаған мына хатын оқып отырып, батыр баба алдындағы өзімнің парызымды өтей алмай жүргендігімнен, тек маған ғана емес барша қазақтың жастарына «Болашақ ұрпағыма аманат» деп тастап кеткен баба аманатына қиянат жасағаным үшін қиналдым. Қазақ тілінің дәл қазіргі алаңдатарлық күйін Бауыржан атамыз бұрын айтса да, Абай атамыз айтпақшы «баяғы жартас, бір жартас» күйінде қалып тұр. Батыр атамыз бұл жанайқайын Кеңес үкіметі дәуірлеп, Сталиннің қылышынан қан тамып тұрған кезде, бұқпай, жасқанбай-ақ айтып, жазып кетіпті. Егер Бауыржан атамыз дәл қазір тіріліп келіп, бүгінгі жағдайымызды көрсе не істер еді деген ойға қалады екенсің. Егеменді ел болып, өзінің Туы мен Елтаңбасы бар Тәуелсіз Қазақстанның мемлекеттік тілінің өз жерінде өгейдің күйін кешіп отырғанын көрсе маңдайымыздан сипай қоймасы айдан анық.

Ежелден, атам заманнан тіл – елдің мәдениеті, әдебиеті өсіп –өніп, отбасындағы үй тіршілігінен бастап, қоғам, халық, ел-жұрттың, жалпы мәдениетінің арнаулы құралы – ғылымның атауы санасы екендігі даусыз. Сұлтанмахмұт айтқандай :

«Сүйемін туған тілді анам тілін,

Бесікте жатқанымда-ақ берген білім.

Шыр етіп жерге түскен минутімнен,

Құлағыма сіңірген таныс үнім.

Сол тілмен шешем мені әлдилеген,

Еркелеткен, құлыным,жаным деген.

Сол тілменен бірінші білгізілген,

«Апа» деген сүйгендік сөз һәм менен».

Біз қазақ деген ұлы халықпыз, тіліміз де, дініміз де тек қана өзімізге тән. Еліміздің іргесін шайқалтпай, босағасын берік ұстап тұрған осы біздің тіліміз бен  ұлттық салт-дәстүріміз. Менің ойымша, әрбір патриот жан елі, жері, тілі, ұлты үшін тер төксе, адал болып, құрметтесе, біздің елдігіміз баянды болмақ. Әр халықтың, ұлттың құрмет тұтар өз ана тілі бар. Әрбір адам өз тілінде, анасының ақ сүтімен дарыған туған тілінде сөйлеуі тиіс. Қазіргі таңның басты мәселелерінің бірі де, бірегейі, көңіл толғандыратыны болып отыр. Бұл осы ХXI ғасыр жастарының дерті ме, әлде әдеті ме түсінбедім. Өзі қазақ бола тұра қазақ тілінде сөйлеуге намыстанады, оған қоса тілімізді шұбарлайды. Ал бұл қазақтыққа жат нәрсе. Сонау қиын-қыстау кезеңде ата-бабаларымыз осы тілімізді сақтап қалу үшін өз жандарын құрбан еткен. Сонда біз соны бағалай алмағандығымыз ба? «Қолда барда алтынның қадірі жоқ» деген мақал бекер айтылмаған. Қазір бәріміз бейбіт, тыныш заманда өмір сүріп жатырмыз. Бірақ қолда бар асылымыз тілімізді бағалай алмай жатырмыз. «Өз алдына ел болуға өзінің тілі, әдебиеті бар ел ғана жарай алатындығын біз ұмытпауға тиістіміз» деп Ахмет Байтұрсынов атамыз айтқандай, айрандай ұйыған береке бірлігімізді сақтап, тәуелсіз Отанымыздың болашағын жарқын ету үшін, тілімізді қадірлеп, құрметтеуіміз керек. Дөңгеленген дүниеде қаншама ел бар өз ана тілінде еркін сөйлеуді аңсап жүрген, мұның қасында біздікі бекершілік.

Қазақ тілінің көркемдігі соншалық - тіпті анау мұхиттың арғы жағында мекендейтін шетел азаматтары қазақ тілін білуге ынтық. Өзге елден келіп қазақ тілін үйреніп жатса көңілің бір марқайып қалады екен. Тіліміздің осындай дәрежеге жеткені мен үшін бір бақыт. Дегенмен де, көңілімізде сайрап тұрған бір ой ешқашан маза бермейді. Ол - қазақ тілінің болашағы. Көкірегі сезімді, тілі орамды, патриот жастарымыз бен ел жанашырлары бір болып, осы мәселені шешуіміз керек. «Жұмыла көтерген жүк жеңіл» дегендей біз болып, сіз болып, ел болып тіліміз үшін аянбай еңбек етсек, тіліміздің тұғырын берік етеміз.

Мен өз елімнің патриотымын. Сол себептен елімнің гүлденіп, дамуына, тілімнің мәртебесінің сақталуына өз үлесімді қосқым келеді. Елімізде «мен, мен» деген патроит жастарымыз барда, қазақ тілі – мәңгілік ғажап тіл болып қала бермек. Мен оны нық сеніммен айта аламын.

Қазақ тілі -  ғажап тіл. Оның болашағы да ғажап. Осындай тамаша тілдің бүгіні мен ертеңі Ұлт көшбасшысы – Нұрсұлтан Әбішұлының бір сәт назарынан тыс қалған емес. Тәуелсіздік алған азат күндердің алғашқы тынысынан бастап-ақ қазақ тілінің мәртебесі мен мерейін көтеру, оның пайдаланылу және қолданылу аясын кеңейту тұрғысында Елбасымыз үнемі қамқорлық пен басшылық жасап келеді. Осы жылдар ішінде мемлекеттік тілдің қолданылу аясының бұрынғымен салыстырғанда анағұрлым жаңа белеске көтерілуіне Елбасының жетекшілік қызметі, адал ниеті көшбасшы болды.

Тіліміздің мемлекеттік мәртебеге ие болуы, «Тіл туралы» Заңдардың қабылдануы, халықаралық «Қазақ тілі» Қоғамы және Тіл комитеттерінің құрылуы, Тілді дамытудың мемлекеттік бағдарламаларының қабылданып, кезең- кезеңімен іске асырылуы- бәрі-бәрі Нұрсұлтан Әбішұлының тікелей басшылығымен жүзеге асып отырған тарихи жағдаяттар. Дәстүрлі Президент Жолдауларының бірде-бірінде тіл мәселесі сөз болмай қалған емес.

«Қазақ қазақпен қазақша сөйлессін» деп ұран тастап, бұл іске ерекше мән беріп, бастама көтерген Елбасымыз «Қазақстанның болашағы – қазақ тілінде», - деген ұстанымын ұдайы айтып келеді.

Шынында да, мемлекеттік тіл мәселесіне байланысты мемлекет өз тарапынан жасалуға тиісті нәрсенің бәрін жасап жатыр. Жыл сайын дерлік тіл дамытуға миллиардтап теңге бөлініп жатыр. Бұл – қыруар қаржы. Орнымен пайдалана алса, осы қаржымен талай істі тындыруға болады.

Қазақтың қазақтығының басты белгісі – қазақша сөйлеуі. Тек осыларды жасаған адам өз ана тілін өркендетуге аз да болса үлесін қоса алады. Өз баласына қазақша сөйлемеген қазақтың «қазақ тілі» деп сарнауының ешбір реті жоқ. Өркениет өнегесі- өз тіліңмен өмір сүру.

«Мен де ауылдан шыққанмын, онжылдық мектепті қазақша бітіргенмін»,- деген Елбасы сөздерін естігенде,басқаларға не деріңді білмейсің де?! Ана тілін білмеу қазақ азаматтарына ұят саналуы тиіс. Мемлекеттік тілге, өзінің ана тіліне құрметпен қарамау өкінішті, әрине. Ана тілді білу – парыз. Перзенттік  - парыз. Адамдық қарыз. Осыны ескерсек екен.

Иә, тіл мәселесі – аса күрделі, аса жауапты мәселе. Қазақ елі барда, қазақ тілі де болады. Өседі. Өркендейді. «Қазақстанның болашағы – қазақ тілінде», -деген Елбасының ұлықты сөзін әрбір елді мекенге кірер жерде көрнекті етіп жазып, іліп қойса, шіркін!

Тіл пайдаланылып жүрген кезде өшпек емес, қоғамдық қатынастарды толымды түрде және белсене пайдаланатын тіл болып тұрған кезде ұлт өмір сүре бермек. Еліміз бен тіліміз мәңгілік жасай берсін. Ұлт болашағы жастардың қолында, ал тіл – ұлттың жаны. Сол себепті ұлтымызды сақтап қалғымыз келсе, ең алдымен, тілімізді түзетейік, шұбарлануына жол бермейік. Өзге тілдің бәрін біл, өз тіліңді құрметте. Қазір қай басылым бетіне қарасаңыз да, тіл мәселесі. Мемлекеттік тіліміз қашан бір тұғырына мінгенше, бұл тақырыпты тіл жанашырлары жалғасты жаза да, айта да берері даусыз. Елімізде «Өзге тілдің бәрін біліп», өз тілінде еркін сөйлей алмайтын қандастарымыз қаншама? Біз бұл топты Мұхтар Шахановтың тілімен айтсақ, «Шала қазақтар, жаңа қазақтар» деп «әспеттеп» жүрміз. Осы топтағы адамдардың көбісі, мемлекеттік мекемелер мен халық көп топталатын орындарында отырғаны да рас. «Соқыр тауыққа бәрі бидай» демекші, өз тілінде сөйлей алмайтын адамға ұлттық рухтың да, ұлттық сана, салт-дәстүрдің де, ұлттық тәрбиенің де керегі шамалы. Ана тілдің қамы үшін, жарғақ құлақтары жастыққа тимей жанталасып жүрген ағаларымыздың  «Айғайлай-айғайлай қасқырдан да ұят болдының» кебін киіп, тамағы қарлықты, жағы қарысты.

Тәуелсіздік алғанымызға да біраз жылдың жүзі болып қалды.

Абай, Ыбырай, Шоқан, Сұлтанмахмұт, олардың бұрынғы өткен және осы күндегі елінен, ана тілінен безбеген, қазақ халқының адал, ақ ниет алдағы ұлдары- қыздары өз ана тілімен сөйлеп, жаза білген. Олар тіл шеберлігінен кейінгі ұрпаққа үлгі-өнеге, мысал, асыл мұра да қалдырған. Олар да орысшаны кем білген емес. Қазіргі дүмшелер сияқты ата безер, ене безер болмаған – олар Европаның атақты данышпан ақын-жазушыларын, бұлжытпай көркем түрінде, мүлтіксіз қазақ тілімен, өзінің нұсқасын артық болмаса, кем етіп аударған емес. Сол аудармаларға барлық шеберліктерімен, қазақ тілінің байлығын, икемділігін түгел пайдалана, жұмсай біліп, жеткізіп, ұрпақтан-ұрпаққа жатқа алынып, айтылып келіп біздің заманға жеткізгені, қазақ тілінің байлығы екендігі – қисық-қыңырлардың айыбын ашып, үлкен дауды шешуге де мықты құрал бола алады.

Тілдің көмегімен өнер-білімге, мәдениет-ғылымға жетіп, өткен-кеткенмен әлемді танып, өзімізді жұртқа-әлемге танытамыз, сөйлейміз, оқимыз, ел-жұртты, мемлекетті меңгереміз – сондықтан «Өнер алды -қызыл тіл» дегендейін, адам баласының байлығында тілден артық не бар

Қазақ халқының арыстарының бірі Мағжан Жұмабаев та тіл туралы : «Тіл әрбір адамға осындай қымбат болса, әрине, ұлт үшін де қымбат. Тілсіз ұлт, тілінен айырылған ұлт дүниеде ұлт болып жасай алмақ емес. Ондай ұлт құрымақ. Ұлттың ұлт болуы үшін бірінші шарт- тілі болу. Ұлттың тілі кеми бастауы ұлттың құри бастағанын көрсетеді.  Ұлтқа тілінен қымбат нәрсе болмасқа тиісті. Бір ұлттың тілінде сол ұлттың сыры, тарихы, тұрмысы, мінезі айнадай көрініп тұрады» деген болатын. Тіл туралы көптеген ақын-жазушыларымыз рухты да, жалынды, тереңнен түсінетін қанатты сөздер жазып қалдырған.

Қазіргі қазақ тілі – небір керемет философиялық толғаныстарды да, күрделі терең ойларды да, қылдан нәзік, жібектен биязы, аяулы сезім-тебіреністерін де емін-еркін әсерлі жеткізетін көсілмелі, кең құлашты көркем тіл, «толқынын жүрегінің хаттай танытар» ғажап тілдердің бірі. Бұған барша қазақ баласы мақтана алады.

Менің ана тілім - шексіз бай, шұрайлы, тегеуріні мықты тіл. Өйткені өмірдің алмастай қырын, абзал сырын түсіне білуіме басты себепкер – сол ана тілім! Мынау жарық дүниеге келгеннен бастап, ананың әлдиімен бойыма сіңіріп келе жатқан тілім мен үшін ең қастерлі, ең қымбат тіл.

Ана тілім – ата-бабамыздан мирас болып келе жатқан баға жетпес мұра. Демек, әр адам ана тілін көз қарашығындай  қорғауға, оның тазалығын сақтауға тиіс. Амал не, туған тілімізді шұбарлап, басқа тілдің сөздерін араластырып сөйлейтіндерді жиі көреміз. Қазақша сөйлеуге ұялатындарды көргенде, белгілі орыс жазушысы К.Г.Паустовскийдің «Туған тіліне жаны ашымаған адам – жәндік» деген сөзі ойыма еріксіз оралады.

Тіліміз біздің бірінші байлығымыз, ырысымыз, қазынамыз.  Басқа тілді де білу керек , қанша тілді білсең де өз еркің. Ана тілін ұмытқан адам өз халқының өткенінен де, болашағынан да қол үзеді. Сондықтан да өз тілімізге жауапкершілікпен қарайық. Тіліміз – елді , қоғамды біріктіруші қуатты күш.

Сіздер мен біздер, жергілікті ұлттың өкілдері – орыс тілінде сөйлейтін халықтарды қазақ мәдениетіне және халықтың дәстүрлеріне тарта білмейміз және оған тырыса да бермейміз. Оның үстіне тілдің қоғамдық  тұрғыдан қажет етілмеуі, оның тіпті қазақтардың өздері арасындағы беделінің кемуіне әкеп соқты. Көптеген отбасылар, әсіресе қалалық жерде тұратындар орыс тілін сөйлейтін болып алды. Ана тілін тіпті тұрмыстық қарым-қатынаста да қолданудан қалды. Сөйтіп, атасы өзінің туған немересімен қазақ тілінде сөйлесе алмайтын жағдайға жеттік. Әлі де кеш емес, тілімізді сақтап қалу мына біздің, жастардың қолында. Ештен кеш жақсы. Өмір бойы тіліміздің осылай шұбарланып, қорланып, ақыр аяғында түп-тамырымен жоқ болып кетпеуін қаласақ, бүгіннен бастап әрекетке көшейік. Қазақ тілі – ұлттың жолы. Мен ұлтымды, тілімді сүйемін. Тіл тағдыры – ел тағдыры екенін ешуақытта ұмытпайық. Мен ана тіліммен мақтанамын және мемлекеттік тілімді құрметтеймін!

Елімнің жастарын, ең алдымен, өз ана тілімізді құрметтеуге шақырамын және бәріне :

Тіліміздің тағдыры өз қолымзда , тіліміздің мәртебесін көтерейік!

Почему при посещении сайта выходит ошибка, мол, домен не существует?

Продолжение квеста по поиску родины китайского чая. Первая часть поисков горы Мэнгдингшань здесь.

Вышел из города. Шел себе шел, фотографировал. Мимо меня проезжали вверх и вниз полные маршрутки, которые шли к парку видимо от автостанции. В итоге так и оказалось. Выходите из автобуса из Ченгду и сразу сдаётесь на милость местным, они вас в маршрутку эту посадят.

Кругом невысокие горы, покрытые субтропическим лесом, редко попадались грядки с чайными кустами. Все горы в тумане. Очень сильно мне напомнило нижний ярус Гималаев в Непале и Сиккиме, те же пейзажи, грядки и дома, только лица китайские.

Прошагав примерно 7км, устал идти, но продолжил. Зашел в даосский храм Qianfo Temple, в котором расположен самый древний чайный дом на горе.

Сфотал супер-фотогеничного пёсика, который судя по всему «проклял» мою камеру, которая сразу после портретов пёсика «хрюкнула» затвором.

За пару км до пёсика хотел сфотографировать глухую как пень бабусю, так вот может это она «прокляла».

Вниз на моцике ехал чел в строительной каске, вместо шлема, остановился, пристал типа «эх, прокачу!» Не смог отказаться. Байкер подвёз меня пару км до входа в парк за 10 юань, за что ему низкий поклон. Вначале я было засомневался, идти ли в парк, потому что уже было 3 часа дня. А мне еще вниз шагать, потому что маршрутки в какой-то момент перестали попадаться. Но с другой стороны, если не попасть в парк, зачем я сюда так долго добирался?

Вход в парк стоит 45 юань. На входе в парк строится огромная гостиница. Вообще по дороге от самого основания горы очень много гостевых домов. Видимо в сезон здесь очень популярно отдыхать. Строят даже элитный городок с таун-хаусами на полпути к парку.

Рядом с гостиницей на горке самый большой чайник в мире диаметров 16м. Напротив музей Мировой Чайной Культуры, современное здание, в которое меня почему-то не пустили, загадка.

Выше в гору можно подыматься пешком по скользким от сырости каменным ступеням, а можно на допотопной канатке за 15 юань в один конец. Я поднялся на канатке к храму Чайного Бога, внутри храма статуя того самого даоса. Подумал было спуститься вниз по ступеням, даже пошел куда-то по дорожке, но вовремя опомнился.  Судя по карте на входе в парк, этот парк огромен. Кругом горы в тумане, а время близится к вечеру. Вокруг храма настоящая осень, желтое всё. Рядом гостиница с номерами на разный кошелёк. Выше храма императорские чайные плантации и еще несколько храмов поменьше. Оставил посещение плантаций и чаепитие на потом. Сюда стоит вернуться.

На канатке съехал вниз. На выходе из парка застопил машину, так и не понял куда они едут, но уже в городе водитель повернул в сторону соседнего города Яань, куда я надеялся сегодня добраться. Но проехав остановки три в нужную мне сторону, высадил меня, развернулся и уехал в сторону автостанции и центра Миншаня. И на том спасибо. Сел я в автобус номер 6 и пять остановок ехал до автостанции, где и отобедал в соседней чифаньке, подзарядил смартфон. Лапша и пиво за 15 юань.

На автостанции сказали, что автобусов  до Яаня у них нет, нужно сесть на автобус номер 6 и ехать туда, откуда я на нём приехал.  Добрая женщина проводила меня до остановки, посадила на автобус, хотела дать 2 юань на проезд, поскольку водители сдачи не дают в китайских автобусах. Но у меня оказалась своя мелочь.

За 30 минут доехал до той части Яаня, в которой судя по карте расположен Int Hostel. В реальности потратил 30 минут на безуспешные поиски. Давай искать ночевку через Booking.com. Уже стемнело. Гостишка, в которой нашлось место для меня, была в 3км от несуществующего хостела. Пошел пешком. На последнем издыхании смартфона добрался до неё. На ресепшене милая молодёжь через веб-переводчик вселила меня в дорм за 50 юань. В итоге в дорме жил один. Выдали мне полотенце, туалетную бумагу и крепкий сон.

Продолжение как всегда следует!...

Хочу также попиарить мои аккаунты в соц.сетях, потому что в связи с интенсивностью поездок моих далеко не всегда есть время писать полноценные посты в дорогой моему сердцу проект ILoveTravel.

Итак, подписывайтесь и добро пожаловать:

Мордокнига

Контактик

Инстаграм

Ну и если кто в Тибет-Непал захочет

С недавнего времени я начал вести блог на немецком языке на одном из популярных немецких сайтов. Скажу честно, мне за это платят, но размер оплаты зависит от количества просмотров. Если вам не интересен текст (по крайней мере его сложно понять, если не говоришь по-немецки), то буду благодарен, если полистаете мои хорошие фотографии. За их просмотр и капают мне евроценты. Чем больше накапает, тем вероятнее моя следующая интересная поездка.Так что прошу заходить и поддерживать))

Спасибо! Жмите ссылку на блог!)) или конкретные ссылки на посты: Эверест, Музей Космонавтики в Самаре, Высшая точка Эстонии, Пролетая над Босфором, Совковая столица Болгарии, Музей Самовара, Гора Крестов, Птица Кукабара, Мельбурн, Высшая точка Австралии, Весна в казахской степи, Женева, поход на пик Букреева, Монблан и Шамони, Зимний Байкал, город Лозанна, музей Володи Ульянова, Бишкек в котором пахнет морем, Самый большой песчаный остров в мире, Полёт над Сычуаньскими Альпами, закаты Литвы, на поезде из Пекина в Лхасу, Прага без туристов, Каркара, 12 Апостолов, осень в Алма-Ате, Город Радости Бухарест,мкр. Алгабас.

«А когда мы пойдем домой? Домой хочу!» – маленькая Вита периодически подбегает к маме, чтобы в очередной раз напомнить ей, где они и чего лишились… Вот уже более двух недель семья Салимовых вместе с остальными погорельцами живет в гостинице на территории Спортивно-оздоровительного комплекса города Сатпаев, с нетерпением ожидая, что же все-таки решат относительно их дальнейшей судьбы городские власти.

Напомним, 15 ноября в городе Сатпаев загорелся 8-квартирный деревянный дом по улице Гурбы, в результате чего погибли 2 человека.

Пожар, по словам участников той трагедии, застал жителей дома №79 врасплох. Как потом передали в департаменте по чрезвычайным ситуациям Карагандинской области, сообщение о возгорании поступило в 2:35 ночи. Понятно, что люди в момент возникновения пожара крепко спали – среда плавно перетекала в четверг. Когда же жители дома почувствовали стойкий запах гари, времени для того, чтобы спасти себя и своих детей, было мало и измерялось минутами, а то и секундами – люди выбегали, кто в чем был. В результате они лишись практически всего, что накопили непосильным трудом… Затем были часы ожидания, тушение пожара, эта гостиница…

Однако, как бы ужасающе это ни прозвучало, пожар – это еще полбеды: погорельцы столкнусь и с другими проблемами. То, до чего не успели дойти языки пламени, дошли руки мародеров: люди, чьи души, как мне кажется, на поверку оказались чернее стен на втором этаже сгоревшего дома, забирались через окна в квартиры, вытаскивая оттуда все, что представляло хоть какую-то ценность. Так, у Алексея, жителя квартиры №8, утащили входную дверь, всю бытовую технику... Даже стиральную машину, которая наполовину обгорела, забрали, не побрезговали! А вот у других жителей, квартиры которых пострадали от огня меньше, сняли ванну, унитаз, обрезали трубы… Что ж это творится? Неужели горе ближнего – повод для собственного обогащения? Не по-людски как-то…

Сразу же после случившегося местные власти пообещали оказать всестороннюю поддержку семьям, пострадавшим от пожара. Погорельцев разместили в гостинице на территории городского СОК «Казахстан», и с ними встречалась заместитель акима Сатпаева по социальным вопросам Айгуль Толендина, которая поинтересовалась, все ли имеют работу, нужно ли помочь в оформлении документов… Однако поддержка со стороны акимата, как говорят пострадавшие, пока ограничивается лишь оказанием первичной материальной помощи. «Нам приносят еду, два раза вот в кафе кормили, – рассказывает один из жителей. – Спасибо им, конечно… Но ведь нам, по большому счету, не еда нужна. На еду мы сами заработаем. Как вот с жильем быть?»

А с жильем пока местные власти не определились. Погорельцы уже несколько раз ходили на прием к заместителю акима Сатпаева Бауыржану Досжану, но последний пока не может сказать ничего конкретного. На последней встрече с пострадавшими, которая состоялась в минувший вторник, Бауыржан Жуманович, который, по его же словам, лично занимается данной проблемой, начал с хороших новостей: пока лишившиеся крова семьи будут и дальше проживать в гостинице, однако между делом спросил, нет ли у погорельцев родственников, которые могли бы предоставить им крышу над головой. Да, одна семья отказалась от проживания в гостинице – они живут у родителей одного из супругов. Но значит ли это, что жильем их не обеспечат? Все ли понимают, что данное «сожительство» лишь на время? Да и негоже это – жить у людей, пусть даже и близких, когда у самих собственный угол имеется, за который, к слову, еще не выплачена ипотека…

Также заместитель акима сообщил, что на данный момент рассматривается несколько вариантов решения возникшей проблемы. Первый сценарий: этот дом будут сносить, а на его месте построят новый. Естественно, все пострадавшие получат в нем квартиры. Второй сценарий: погорельцев просто заселят в квартиры в других районах. Но после этого Бауыржан Досжан добавил, что есть еще один вариантик: власти отремонтируют каркас, а дальше – сами… Сами? От радости жителей дома №79 по улице Гурбы не осталось и следа. Что-то им подсказывает, что чаша весов справедливости склоняется к третьему варианту… Но пока вопрос окончательно не решен – судьбу 17 человек (7 из которых – дети) решит техническое заключение. Сейчас же погорельцы вот уже полмесяца живут в неопределенности. Один из жителей даже в чувствах бросил такую фразу: «Неужели для того, чтобы мне помогли, нужна была гибель кого-то из членов моей семьи?» Конечно, это все эмоции. Тем не менее, так может сказать только человек, загнанный в угол; человек, не по его вине лишенный своего угла.

А кто же тогда виноват? Пострадавшим ясно дали понять, что возгорание произошло в квартире №5 – они, мол, и виноваты. Вот только проблема в том, что 2 человека, проживавшие в этой квартире, погибли при пожаре – ни подтвердить, ни опровергнуть эти слова они, увы, уже не смогут… Концы ушли в воду. Точнее, сожжены…

Вообще, на мой взгляд, символично, что дом, в котором произошел пожар, расположен по улице Гурбы – это одна из старейших улиц Сатпаева. Жилье, рассчитанное как временное и в народе немного пренебрежительно прозванное «деревяшками», было построено в 50-х годах прошлого столетия. В частности, дом №79 эксплуатируется с 1956 года. Этот 8-квартирный деревянный дом перестоял власть Хрущева, Брежнева, Андропова, Черненко и Горбачева… Этот 8-квартирный деревянный дом вместе с его жителями встречал долгожданную Независимость… Этот 8-квартирный деревянный дом служил кровом во времена двух модернизаций, проводимых в республике… И Третью модернизацию пережил бы, если бы не события той ночи… А теперь, вдумайтесь, его хотят отремонтировать и вновь сдать в эксплуатацию. Это просто немыслимо! Однако местные власти, по словам жителей сгоревшего дома, не исключают и такого развития событий. Погорельцы теперь боятся, что их заселят в здание, которое совсем недавно было объято пламенем и залито тоннами воды. Неужели никто не задумывался, что оно, и без того уж, чего греха таить, потрепанное временем, может рухнуть на людей, став их не домом, но могилой?

Еще один любопытный факт – сгоревший дом не состоял в КСК. «Вот если бы вы были в КСК…» – передает мне слова заместителя акима один из пострадавших. «Если бы» да «кабы»…

Погорельцы отмечают, что в речах заместителя акима города постоянно фигурируют вводные конструкции, выражающие сомнение и предположение («возможно», «может быть», «скорее всего»). Создается впечатление, будто сами представители местной власти не до конца уверены в своих действиях. А если не уверены они, то что тогда говорить о тех, кто в один момент остался без крова и имущества? На что им рассчитывать? На кого положиться?

Также я заметил, что на последнем приеме, который вел Бауыржан Досжан, не было ни одного представителя местных средств массовой информации. А ведь они частенько освещают мероприятия подобного рода: жители города обращаются в акимат за помощью – акимат делает все, что в их силах… Неужели так называемой «четвертой власти» безразлична судьба погорельцев? Или «написали и забыли»? А кто-то и вовсе не написал…

На том же приеме Бауыржан Жуманович заверил пострадавших, что аким города в курсе происходящих событий. Однако глава города с населением около 70000 человек ни разу не встретился с пострадавшими лично. Неужели Аскар Идрисов так занят, что не может хотя бы раз посетить лишившихся крова граждан? Ведь людям, попавшим в такую ситуацию, нужна не только материальная, но и психологическая помощь: они должны чувствовать, что городские власти знают об их существовании, и сделают все, чтобы разрешить проблемные вопросы в пользу граждан. Возможно, после такого посещения и дела с мертвой точки сдвинутся… Некоторым чиновникам ведь нужны такого рода «стрессы» – благодаря им они работать лучше начинают.

Справедливости ради следует отметить, что неравнодушные граждане, организации и религиозные общины прилагают все усилия, чтобы помочь землякам справиться с их трагедией. Так, ОО «Нұрлы жүрек» собирает пожертвования для помощи «погорельцам». Помочь им, к слову, может каждый: едой, одеждой, юридической консультацией, строительными материалами, деньгами, добрым словом…

Остается только надеяться, что людей, кому небезразлично чужое горе, у нас окажется больше, чем грабителей и мошенников. На то и надеемся…

В рамках проведения саммита стран ОДКБ в Минске 30 ноября 2017 года, состоялась незапланированная встреча президентов Казахстана и Кыргызстана. В ходе встречи лидеры двух государств обсудили перспективы двусторонних отношений, в том числе вопросы по урегулированию ситуации на границе.

Президент Казахстана Н.Назарбаев, поздравив кыргызского коллегу С.Жеенбекова с победой на выборах, подчеркнул необходимость восстановления родственных и братских отношений между двумя странами в интересах народов обеих Республик.

По итогам встречи лидеры двух государств договорились о проработке и подписании Дорожной карты. После завершения данной работы, согласно обращению кыргызской стороны, будут решены существующие вопросы на казахстанско-кыргызской границе.

С казахской и кыргызской сторон будет осуществляться совместный контроль границы с участием представителей ЕАЭС. Н.Назарбаев предложил определить такую же процедуру и для кыргызско-китайской границы.

Кроме того, Н.Назарбаев пригласил президента Кыргызской Республики в Казахстан с официальным визитом. В свою очередь, С.Жээнбеков поблагодарил коллегу за поздравление и приглашение посетить Казахстан с официальным визитом.

Лидер Кыргызстана отметил, что в ходе обсуждения ряда вопросов президентам обех стран удалось прийти к единому мнению. С.Жеенбеков попросил, несмотря на существующие проблемы, урегулировать ситуацию на кыргызской границе под свою персональную ответственность.

В завершение встречи глава государства подчеркнул добрососедский характер отношений двух стран, выразив пожелание решать все возникающие вопросы в конструктивном ключе.

По словам министра иностранных дел К.Абдрахманова, руководство Казахстана панирует пригласить президента Кыргызстана совмесно с лидерами стран Центральной Азии в марте 2018 года на национальный праздник Нооруз, который мог бы послужить символическим фоном для проведения первой за долгие годы подобной встречи центральноазиатских лидеров под председательством президента Казахстана Н.Назарбаева.

Информационно-Аналитический портал CA-Voice

Лет через тысячу историки

Всё в нашем времени рассудят,

Но, споря жарко, аж до колики —

Понять никто не в силах будет:

Как на войне, с разрухой, голодом

Успешно, доблестно сражались,

А пред атаками психологов

Мы беззащитны оказались?